大家好,今天小编关注到一个比较有意思的话题,就是关于醉翁亭记原文的问题,于是小编就整理了4个相关介绍醉翁亭记原文的解答,让我们一起看看吧。
醉翁亭记原文?
醉翁之意不在酒,在乎山水之间也。山水之间,有丘垧之固,有江河之盛。而天地之际,有盗贼之患,有征旆之临。岁寒然后知松柏之后凋也。磊落而不群,吾所爱也;众人皆醉我独醒,是以传古之道也。
醉翁亭,予尝记梦见之矣。时冬十月,大雪满地,而北风卒至,寒气凌人。余南行,见山之深处,有亭犹存。遂入之,以避风雪。亭中樵客,以薪火为生。客之去也,然犹留余坐。时余方吟咏,声和于下,此其人独听焉,既而问余曰:“君自故乡来乎?”余闻其言,惊愕精神,以为东土旧知,而心中好喜之状不能自胜。欲得与之言,而因调其言曰:“雪深而棘木犹映,征旆多于山林,岂以此危哉?”客乃笑,答余曰:“尘虑既闻乎?山水信静矣。”余闻之,丧志陷耳,沉吟恍惚,已而邃然寂寞。君子曰:“交游得一知已,斗酒歌于酒楼之上,虽贵不能醉也。”果然。
醉翁亭记原文?
醉翁亭记(节选)[宋]欧阳修
环滁皆山也。 其西南诸峰, 林壑尤美, 望之蔚然而深秀者, 琅琊也。 山行六七里, 渐闻水声潺潺而泻出于两峰之间者, 酿泉也。 峰回路转, 有亭翼然临于泉上者, 醉翁亭也。 作亭者谁? 山之僧智仙也。 名之者谁? 太守自谓也。 太守与客来饮于此, 饮少辄醉, 而年又最高, 故自号曰醉翁也。 醉翁之意不在酒,在乎山水之间也。 山水之乐, 得之心而寓之酒也。
译文:环绕滁州的都是山。那西南的几座山峰,树林和山谷尤其优美。一眼望去树木茂盛,又幽深又秀丽的,那是琅琊山。沿着山路走六七里,渐渐听到潺潺的水声,看到流水从两座山峰之间倾泻而出的,那是酿泉。泉水沿着山峰折绕,沿着山路拐弯,有一座亭子像飞鸟展翅似地,飞架在泉上,那就是醉翁亭。建造这亭子的是谁呢?是山上的和尚智仙。给它取名的又是谁呢?太守用自己的别号(醉翁)来命名。太守和他的宾客们来这儿饮酒,只喝一点儿就醉了;而且年纪又最大,所以自号“醉翁”。醉翁的情趣不在于喝酒,而在欣赏山水的美景。欣赏山水美景的乐趣,领会在心里,寄托在酒上。
醉翁亭记原文第一段?
环滁皆山也。其西南诸峰,林壑尤美,望之蔚然而深秀者,琅琊也。山行六七里,渐闻水声潺潺而泻出于两峰之间者,酿泉也。峰回路转,有亭翼然临于泉上者,醉翁亭也。作亭者谁?山之僧智仙也。名之者谁?太守自谓也。太守与客来饮于此,饮少辄醉,而年又最高,故自号曰醉翁也。醉翁之意不在酒,在乎山水之间也。山水之乐,得之心而寓之酒也。
宋苏轼醉翁亭记全文?
《醉翁亭记》不是苏轼写的,是欧阳修的诗作。
该文描写了滁州一带朝暮四季自然景物不同的幽深秀美,滁州百姓和平宁静的生活,特别是作者在山林中与民一齐游赏宴饮的乐趣。全文贯穿一个“乐”字,其中则包含着比较复杂曲折的内容。一则暗示出一个封建地方长官能“与民同乐”的情怀,一则在寄情山水背后隐藏着难言的苦衷。正当四十岁的盛年却自号“醉翁”,而且经常出游,加上他那“饮少辄醉”、“颓然乎其间”的种种表现,都表明欧阳修是借山水之乐来排谴谪居生活的苦闷。
到此,以上就是小编对于醉翁亭记原文的问题就介绍到这了,希望介绍关于醉翁亭记原文的4点解答对大家有用。